Tekirdağ yolunda trafik, ağırsak aksak ilerliyordu. Cuma günleri tüm yazlıkçı kocalar sanki hafta içi işledikleri günahları, karılarının mutfağında, yemek sofrasında temize çekmek ister gibi akşam yemeğine yetişmenin telaşında, sinirli, olur olmaz korna çalıp kendilerine yol açmaya çalışıyorlardı.
Bahçede yapacakları sıkıcı mangal ziyafetlerine hayıflansalar da, trafiği bahane edip erken dönmenin umudu, onları yazlık evlerine doğru gaza basmaya ikna ediyordu.
Yoldaki tüm kocalar için aynı şey söz konusu değildi.
Karılarının yemeğini özleyen, onun güven dolu bakışlarına muhtaç, karısının, çocuklarının kokusunu özlemiş numune kocalarda vardı aralarında, en sağdan giden, sakin telaşsız sürücülerdi onlar. Her seferinde kavuşmanın tadını çıkarmaya niyetli, sevilmekten uslanmaz kocalar en sağdan gidenlerdi.
Birde hayatın tadını çıkarmayı bilen, anı yaşamaktan hoşlanan, fırsatları anında değerlendiren, başlarına her güzel süprizi hak ettiklerine, olumsuzları tüm kıvraklıkları ile başlarından savmayı bilen, soğukkanlı kocalar vardı.
Onlar sevdikleri müzikle dolu arabalarının içersine, keyifle kurulmuş, hak ettiklerine inandıkları, daha üst modeli en kısa zamanda almayı düşündükleri arabalarının içinde, trafikteki boşlukları son sürat doldurup, sakin ilerliyorlardı sevgili karılarının menzile doğru.
Tüm bu adamların arasında bir kadın vardı ki onun gideceği yerde bir bekleyeni, kurulmuş bir sofrası yoktu. Onun beraberinde götürdüğü bir günahı da yoktu sadece öfkesi vardı yanında. Ama şimdi bunu anlatmak istemiyordu. Onun yollara düşme nedeni kaçmaktı. Şehirden, kelimelerden kaçmak için, arabasının kontağını çevirmiş, gaza basmıştı. Arabası onu uzun zamandır kimsenin uğramadığı yazlığa götürüyordu.
Zihninin içi, dışı bomboş yola endeksli ilerlerken, aniden yanındaki arabadaki müziğin sesiyle kendine geldi, başını çevirip müziğe bakmak istediğinde yılışık bir çift göz, onlarla uyumlu ağzı gördü.
İçi kalktı birden. İstemsizce midesindeki tüm safra ağzına geldi. Telaşla ağzındakileri tükürecek bir yer aradı. Umutsuzca yutkundu. Yutmak zorunda kaldığı için ona bakan yılışık gözlerden daha çok nefret etti.
Sokakta yürüyen tüm dişilerin, kendileri için yaratıldığına inan, bakmazsa olmaz gözleriydi bunlar. Onları iyi tanıyordu çünkü onlarla çok sık karşılaşıyordu. Ama ilk bu kadar ağır tepki göstermemişti.
Dün akşam yaşadıklarına aklı değil bedeni tepki veriyordu belli ki ama yine de kararlıydı anlatmayacaktı. Olanları yeniden anlatıp, kelimelerle dahi olsa canlandırmaya hiç niyeti yoktu.
Sağ tarafındaki adam onu huzursuz etmekten keyif almıştı. Sürekli onu sıkıştırıyordu. Üstelik yüzünde değişmeyen o sinir gülüşü hep aynı duruyordu yerinde.
Birden sanki arabaların bir kısmı buhar olup yolun üzerinden uçmuş gibi trafik hızla akmaya başladı.
Engel olamadığı bir dürtüyle gaz pedalına yüklendi kadın, onun yanında belirdi yılışık surat. Adam resmen ona meydan okuyordu. “Hadi yiyorsa yarışalım” diyordu.
Kadın öfkeye vitesi yükseltip gaza bastı, şaşkın bakışların arasında, bulduğu tüm boşluklara girip ilerlemeye başladı. Olmuyordu. Yılışık surat onu takip ediyor, çarpacak kadar yaklaşıyor, sanki bir otobüsteki fortçu gibi dibine yapışıveriyordu.
Kadın ani bir kararla, nedenini hiç sorgulamadan boş tali yola sapıverdi. Şimdi önü bomboştu. Nereye gittiğini bilmeden son sürat yolu takip etmeye başladı. Arkasına baktığında yılışık suratın onun peşi sıra geldiğini gördü.
Kısa bir tereddüt yüzünden araları az da olsa açılmıştı. Kadın onun peşi sıra hızla geldiğini görmesine rağmen aniden direksiyonu kırıp, yolun ortasında arabasını durdurdu. Yılışık suratın refleksleri şayet kötüyse onun ortadan biçip geçmesi içten bile değildi. O an kimi öldürmek istediğini bilmiyordu. Yine düşünmeden karar vermişti. Kendini, onu mu öldürmek istiyordu düşünmemişti. Ama o gürültüyü duymak istiyordu.
Yılışık suratın refleksleri gayet iyiydi, onun fikir değiştirip, yolun ortasında durduğunu görmüş, o da frenlere asılmıştı. Şimdi etrafında dönerek ona doğru geliyordu.
Kadın hayal kırıklığıyla içini çekti. Sanki bir rüyadan uyanmış gibi her yeri titremeye başlamıştı. Adam arabasının içinden çıkmış, hızlı, koca adımlarla ona doğru geliyordu. Onun sesini duymaya hiç niyeti yoktu. Duymak istediği en son sesti, bu adamın sesi.
Kontağı çevirdi kararlı bir hareketle, adamın üzerine doğru sürdü arabasını, rüzgarından adamı yere savurup gerisin geri ana yola doğru hareket etti.
Dikiz aynasından adamın hali pekte iyi görünmüyordu.
“Şimdi ağla salak” dedi avazı çıktığı kadar son sesiyle. Ağlamaya başladı. Ağlamıyor bağırıyordu. Elleriyle direksiyona vuruyordu. “Hayvan” diyordu arada “Allah belanı versin, keşke ezseydim seni ibne, it oğlu itttt!!!”
Arada sakinleşiyordu. Ağlamayı kesiyor, ama konuşmaya devam ediyordu. Şimdi öfkesinin menzili değişmişti. “Salakkkkkk” devam ediyordu ardından hınçla “dün niye cesaretli değildin, neden onların ikisinin de kafalarını koparmadan heee korkaksın kızım sen, ahmaksın!” Direksiyona yapışmıştı, kendine çekiyordu, koparmak ister gibi çekiştirip duruyordu. “Ahmakkkkk!” hızını alamıyordu küfür makinasına dönmüştü adeta “Geri zekalısın kızım senn geriiiiii!”
“Ahhhhhh” diye bağırıyordu arada. Bu ağlamaya başlamasının ön nakaratıydı. Ardından devam ediyordu “Ahhhhhhhhh” sanki saçını çekiyorlardı. Bağırmak hoşuına gitmişti, küçük bir kız gibi özgürce avazı çıktığı bağırmak çok lezzetliydi aslında.
Kendine kızmak, bağırmak, azarlamak hoşuna gidiyordu. Merhametle kollarını kendine saramazdı. Tıpkı annesi gibi yapıyordu, azarlayarak şefkatini gösteriyordu.
Eskiden regl olduğu zamanlarda, karnı ağrıdığında kanepeye uzanır, inleyerek ağlardı. Annesi onu her seferinde azarlar “Sus artık, doğum yapan kadınlar gibi inleyip durma” derdi. O daha çok yükseltirdi sesini. Bazen abartır “Ahh ölüyorum. “derdi Vasiyetini sıralardı kız kardeşine, tüm gümüşlerini, pedlerini, kirli çamaşırlarını kardeşine bırakır, bağırtılarının arasında kardeşiyle gülüşmeyi ihmal etmezlerdi.
Büyüyüp birer kadın olduklarında kardeşine başka bir vasiyette daha bulunmuştu. Deniz kenarında baş başa, akşamüzeri oturdukları bir bankta, ona söz vermesini istemişti. “Bana söz ver” demişti “Birilerine muhtaç olacak olursam, bakıma muhtaç olursam eğer, beni öldürmeni istiyorum.”
Gelecekleri hakkında konuşmuş, birbirlerinden başka kimseleri olmadığı hakkında hem fikir olmuşlardı. Yaşlanınca yine o bankta, öyle oturacaklarını hayal etmişlerdi.
Dün akşam gelecekte birlikte olmaya yemin ettikleri adam başka bir kadının kollarında onu kahkahalarla güldürüyordu.
Birden sustu. Sanki kızgın bir yağ içmiş, şimdi içine akıyordu yavaşça, cam parçaları vardı içinde. Her bir yanını kesiyordu. Derisinin altında etini küçük kurtçuklar kemiriyordu. Karnında kocaman bir yılan vardı. kıvranıyordu. Saymaya sabrı olsa derisindeki tüy diplerini teker teker sayardı.
Onu güldürecek ne söylemişti. Nasılda zevkle gülüyordu. Nasılda mutluydular.
“Ahhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhhh” Boğazı ağrıyordu ama umurunda değildi. Kız kardeşini özlemişti. Onun yanında olmak istiyordu.
“Birlikte ne güzel küfrederlerdi şimdi o hayvana!” Eve dönmesi lazımdı.
Zuhal Özden
16.12.2010
Evim
15 Aralık 2010 Çarşamba
13 Aralık 2010 Pazartesi
Kara Kalem
Onun yatağında geçirdiğimiz, yasak saatlerin sonunda bazen iki elinin arasına aldığı yüzümü şefkatle tutar, anlımdan öperdi. O anlımdan öper, şefkat içime akardı. İkimizde o saatlerin dışında, birer sefildik aslında. Ne zaman beni anlımdan öpse, yataktan doğrulan şehvetin yerine içime aniden masum küçük bir kız hali peydahlanırdı.
Yasak saatlerimizin etkisi geçtiğinde, gözüme ilk çarpan, komedinin üzerinde unutulmuş tek küpe, beni eski zavallı halime geri döndürürdü. İçimde burkulan yanıma aldırmadan, acıyan yanımı, şekerli kahvemle tatlandırmaya çalışırdım.
Birer zavallıydık biz.
Ben ikiye bölündüğüm hayatımın içinde, titrek adımlarla, kurduğum köprüde gidip gelirken, o dağılmış hayatındaki yolunu, kadınlarına tutunarak bulmaya çalışırdı. Hepsine minnet duyardı. Tıpkı benim gibi hepsini o an ayrı severdi.
Biz, yanımızdaki insanlarla var olan sefil yaratıklardık. Kendi başımıza yolumuzu bulamaz, duygularımızı adlandıramazdık. Bizim duygularımızı tanımlayan, yanımdakilere hissettirdiklerimizdi. Biz duygunların karbon kağıdıydık. Bir başımıza hiçbir işe yaramazdık.
O yüzden yasak saatlerimizin sonsuz olmasını dilerdik. İyilik adına tanımladığımız, olmayı hayal ettiğimiz her yerde ve durumda hissederdik kendimizi.
Küçük bir kız olurdum ben, masum kadın, arzulu şehvetli küfürbaz yanlarımı döker saçardım her bir yana. Sonra toplardım dağınıklığımı, sessiz, silik, inşa ettiğim köprümden usulca menzilime geri dönerdim.
Sefildim. Sefaleti severdim. Başka türlü adlandırırdım; ruhumun, bedenimin kişisel özgürlüğü derdim.
Kalabalıkların arasında, küçük sırrımla, sefaletime aldırmadan yaşardım.
Zuhal Ozden
Yasak saatlerimizin etkisi geçtiğinde, gözüme ilk çarpan, komedinin üzerinde unutulmuş tek küpe, beni eski zavallı halime geri döndürürdü. İçimde burkulan yanıma aldırmadan, acıyan yanımı, şekerli kahvemle tatlandırmaya çalışırdım.
Birer zavallıydık biz.
Ben ikiye bölündüğüm hayatımın içinde, titrek adımlarla, kurduğum köprüde gidip gelirken, o dağılmış hayatındaki yolunu, kadınlarına tutunarak bulmaya çalışırdı. Hepsine minnet duyardı. Tıpkı benim gibi hepsini o an ayrı severdi.
Biz, yanımızdaki insanlarla var olan sefil yaratıklardık. Kendi başımıza yolumuzu bulamaz, duygularımızı adlandıramazdık. Bizim duygularımızı tanımlayan, yanımdakilere hissettirdiklerimizdi. Biz duygunların karbon kağıdıydık. Bir başımıza hiçbir işe yaramazdık.
O yüzden yasak saatlerimizin sonsuz olmasını dilerdik. İyilik adına tanımladığımız, olmayı hayal ettiğimiz her yerde ve durumda hissederdik kendimizi.
Küçük bir kız olurdum ben, masum kadın, arzulu şehvetli küfürbaz yanlarımı döker saçardım her bir yana. Sonra toplardım dağınıklığımı, sessiz, silik, inşa ettiğim köprümden usulca menzilime geri dönerdim.
Sefildim. Sefaleti severdim. Başka türlü adlandırırdım; ruhumun, bedenimin kişisel özgürlüğü derdim.
Kalabalıkların arasında, küçük sırrımla, sefaletime aldırmadan yaşardım.
Zuhal Ozden
11 Nisan 2010 Pazar
Katliam
İçime sindirerek, zamana yayıp, keyifle okuduğum “Sahilde Kafka” romanında Haruki Murakami yaşamımın bu dönemlerinde kendimde sorguladığım bir sürü anlam kargaşasına son verdi. Onun paragraflarında bildiklerimi, gözden kaçırdıklarımı yeniden zihnimde, bedenimin yaydığı enerjide kanırtıp, kendimle yoğurup, katıştırıp, harmanlayıp; dönüştürdüm. Dönüştüm.
Sevdiğim insanların ölümüne şahit oldukça, yaşlandığımı hissettim. Onların ölüm şekilleri bana, yaşadığımız gibi öldüğümüzü düşündürdü. Ölüm şeklimiz hayatımızın bir özetiydi. Tanrıdan her gün dilendiğim merhametin yanına yeni dualar ekledim. Ölmeden önce bana “yaşadığım hayatın anlamını bilme gücünü bahşetmesi için” yalvarıyorum şimdi. “Ölümüne beş kala bunu anlayanlardan olmayayım tanrım” diye dua ediyorum.
H. Murakami romanında elli iki yılının büyük bir bölümünü gölgesi silik, dünyasında insanlardan uzak yaşamasına rağmen, tüm hayatı kedilerle konuşarak, onlardan öğrenen Nakata’nın ölümünü anlatırken, ben de kendi bildiklerimi düzgün kelimelerle ifade eden birini bulmaktan hoşnut; hayatta olduğuma, elimde ki kitaba şükrediyorum.
“Nakata o derin uykusunun arasında, herhalde aklına hiç bir şey getirmeden, sakince ölüvermişti. Ölmüş haldeki yüzü de sakin, pişmanlık içermeyen, tereddütsüz, sıkıntı çekmediği anlaşılan bir yüzdü. “benim tanıdığım Nakata bu işte “dedi genç adam kendi kendine. Nakata’nın yaşamı neydi, nasıl bir anlamı vardı bilemiyordu. Fakat iş oraya gelince, kimin yaşamında öylesine belirgin bir anlam vardı ki? “insan için gerçekten önemli olan, gerçekten ağırlığı olan şey, herhalde ölüm şeklidir” diye geçirdi aklından genç adam. Ölüm şekliyle karşılaştırıldığında, yaşam tarzı o kadar da önemli olmayabilirdi. Dahası bir insanın ölüm şeklini belirleyen, o insanın yaşam şekli olmalıydı.”
İstanbul film festivali’nde bu sene 200 film gösteriliyor. Bu filmleri iyi ya da kötü filmler olarak eleştirmek bence haksızlık. Bunları bazı sitelerde ya da basın kuruluşlarının sinema eklerinde puanlamalar yaparak derecelendirmişler. Oysa emek harcanan, duyguyu, düşünceyi anlatmaya çalışan her eyleme saygı duyup kulak kabartmak gerekir. Ondan daha iyisini yapamadığın sürece de ağız dolusu berbat, sıfır puan demek bence kimsenin haddine düşmez.
Festivalde Mayınlı Bölge diye ayrılan bölümde “Katliam” adında bir film var. Nuri Bilge Ceylan 2009 Cannes Film Festival’inin iyi filmi olduğuna şahitlik ediyor. Yönetmen Brillante Mendoza Cannes Film Festivali’nde en iyi yönetmen seçilmiş. 2009 senesi Sitges En iyi Yönetmen, En İyi Film Müziği seçilmiş “Katliam.” Kesinlikle hak ediyor ödüllerini de.
Filmin başında 20’li yaşlarda polis akademisinde okuyan bir çocuğu tanıyoruz önce. İlk kare onun karısı ve çocuğu ile açılıyor. Sıcak, sıradan, sevimli bir aile. Yaşadıkları mahallenin sefaleti, sokak satıcıları, horoz dövüşçüsünün horozunu dövüşe hazırlarken beri yanda satırla kesilen tüyleri yolunmuş başka bir horozun cansız bedeni. Sanki sahibinin elinde arenaya çıkacak olan horoz yan taraftaki sonuna bakıyor çaktırmadan. Balkonlardan sarkan çamaşırlar, toplu evlilik töreni. Törende ki hamile, yaşlı gelinler… hepsi bize Filipinlilerin gündelik hayatlarından kısa özetler veriyor. Minibüste çalan müziklerin duygusal çevirisi ile gördüğümüz sahnelerin tezatlığı ezberimizi bozuyor.
Genç sevimli öğrencinin, sıradan hayatının bir de karanlık yanı olduğunu, gece olduğu zaman anlıyoruz. Bir striptiz bardan Madonno adlı kadını alıp bir minibüsün içersinde meçhul bir gece yolculuğuna çıkıyoruz. Yönetmen bizi o genç çocuk ve ailesi ile kaynaştırdıktan sonra onun gözünden biz de, o minibüsün içinde karalık, bilmediğimiz yollarda kendi yolcuğumuza çıkıyoruz. Kulağımızda ki müziğinde katkısıyla, dozunda bir gerginliğin sonunda; ıssız bir evde yarı karanlık, bir bilinmezliğin, gerginliğin içinde buluyoruz kendimizi.
Sonra insanlığın en çirkin yanı, en yalın haliyle ortaya çıkıyor. Bizim insan olan yanımız olan o çocuk, o umudumuz, gözlerimiz ona kitli bu katliama bir son vermesi umuduyla; yerlerimize çakılı bekliyoruz. Umudumuz hayal kırıklığı, şaşkınlık ile son buluyor.
İnsanın en gizli yerinde saklı, çirkin yanlarının sonuçlarını her sabah gazetelerde, televizyonda görüp, okuyup, artık kısa bir üzüntü halinden sonra uyuşuklukla olağan karşıladığımız, vahşi yanlarımızın bu filmde yalın, mercek altında seyirciye gösterilmesi, seyredilmesi insana ne kazandırıyor bilemiyorum.
Benim jenerik akmaya başladığında önce güzel bir küfür döküldü ağzımdan. Tansiyonum çıktığı, kaslarım gerildiği için boynumun ağrımasına, beni filme getiren ayaklarıma küfrettim. Ama filmin ilk karesinde söylediğim “bu film çok güzel” duygusundan da geri adım atmadım. Böyle bir girdaba düşmekten şaşkın bir insanın parçalara ayrılıp sokaklara serpilişi görmekten dumura uğramış hayatın içine yine aktım.
Hayat her zaman ki gibi dışarıda devam ediyordu. Seyircilerin arasında dayamayıp çıkanlar oldu. Bazıları tecavüz sahnesinde çıktılar. Onlardan biri arkadaşımdı. Bize “seyircilerin arasında en çok erkekler dehşetle seyrediyordu” dedi. Korkmuşlardı belki, ama kadınlar parçalanan, hakarete uğrayan, o kadında kendilerinden hangi parçayı gördüler bilemem.
Ben o kadının bedenine dokunup, ona her hakaret edişlerinde sanki bedenimde bir kapak açıldı. Bir gözenek daha. Parçalandım. Ufalanıp yerlere saçıldım. Şahit olduğum gerçeklik yaralar açtı ben de. Utandım bildiklerimden, şahit edildiklerimden. Ama hepsi gerçekti ve zihnim diyordu ki bunlar dünyanın her yerinde sık aralıklarla oluyor.
Tanrı herkese yaşadığı gibi ölmeyi, hayırlı bir ömür yaşamayı nasip etsin.
Zuhal Ozden
09 Nisan 2010
Sevdiğim insanların ölümüne şahit oldukça, yaşlandığımı hissettim. Onların ölüm şekilleri bana, yaşadığımız gibi öldüğümüzü düşündürdü. Ölüm şeklimiz hayatımızın bir özetiydi. Tanrıdan her gün dilendiğim merhametin yanına yeni dualar ekledim. Ölmeden önce bana “yaşadığım hayatın anlamını bilme gücünü bahşetmesi için” yalvarıyorum şimdi. “Ölümüne beş kala bunu anlayanlardan olmayayım tanrım” diye dua ediyorum.
H. Murakami romanında elli iki yılının büyük bir bölümünü gölgesi silik, dünyasında insanlardan uzak yaşamasına rağmen, tüm hayatı kedilerle konuşarak, onlardan öğrenen Nakata’nın ölümünü anlatırken, ben de kendi bildiklerimi düzgün kelimelerle ifade eden birini bulmaktan hoşnut; hayatta olduğuma, elimde ki kitaba şükrediyorum.
“Nakata o derin uykusunun arasında, herhalde aklına hiç bir şey getirmeden, sakince ölüvermişti. Ölmüş haldeki yüzü de sakin, pişmanlık içermeyen, tereddütsüz, sıkıntı çekmediği anlaşılan bir yüzdü. “benim tanıdığım Nakata bu işte “dedi genç adam kendi kendine. Nakata’nın yaşamı neydi, nasıl bir anlamı vardı bilemiyordu. Fakat iş oraya gelince, kimin yaşamında öylesine belirgin bir anlam vardı ki? “insan için gerçekten önemli olan, gerçekten ağırlığı olan şey, herhalde ölüm şeklidir” diye geçirdi aklından genç adam. Ölüm şekliyle karşılaştırıldığında, yaşam tarzı o kadar da önemli olmayabilirdi. Dahası bir insanın ölüm şeklini belirleyen, o insanın yaşam şekli olmalıydı.”
İstanbul film festivali’nde bu sene 200 film gösteriliyor. Bu filmleri iyi ya da kötü filmler olarak eleştirmek bence haksızlık. Bunları bazı sitelerde ya da basın kuruluşlarının sinema eklerinde puanlamalar yaparak derecelendirmişler. Oysa emek harcanan, duyguyu, düşünceyi anlatmaya çalışan her eyleme saygı duyup kulak kabartmak gerekir. Ondan daha iyisini yapamadığın sürece de ağız dolusu berbat, sıfır puan demek bence kimsenin haddine düşmez.
Festivalde Mayınlı Bölge diye ayrılan bölümde “Katliam” adında bir film var. Nuri Bilge Ceylan 2009 Cannes Film Festival’inin iyi filmi olduğuna şahitlik ediyor. Yönetmen Brillante Mendoza Cannes Film Festivali’nde en iyi yönetmen seçilmiş. 2009 senesi Sitges En iyi Yönetmen, En İyi Film Müziği seçilmiş “Katliam.” Kesinlikle hak ediyor ödüllerini de.
Filmin başında 20’li yaşlarda polis akademisinde okuyan bir çocuğu tanıyoruz önce. İlk kare onun karısı ve çocuğu ile açılıyor. Sıcak, sıradan, sevimli bir aile. Yaşadıkları mahallenin sefaleti, sokak satıcıları, horoz dövüşçüsünün horozunu dövüşe hazırlarken beri yanda satırla kesilen tüyleri yolunmuş başka bir horozun cansız bedeni. Sanki sahibinin elinde arenaya çıkacak olan horoz yan taraftaki sonuna bakıyor çaktırmadan. Balkonlardan sarkan çamaşırlar, toplu evlilik töreni. Törende ki hamile, yaşlı gelinler… hepsi bize Filipinlilerin gündelik hayatlarından kısa özetler veriyor. Minibüste çalan müziklerin duygusal çevirisi ile gördüğümüz sahnelerin tezatlığı ezberimizi bozuyor.
Genç sevimli öğrencinin, sıradan hayatının bir de karanlık yanı olduğunu, gece olduğu zaman anlıyoruz. Bir striptiz bardan Madonno adlı kadını alıp bir minibüsün içersinde meçhul bir gece yolculuğuna çıkıyoruz. Yönetmen bizi o genç çocuk ve ailesi ile kaynaştırdıktan sonra onun gözünden biz de, o minibüsün içinde karalık, bilmediğimiz yollarda kendi yolcuğumuza çıkıyoruz. Kulağımızda ki müziğinde katkısıyla, dozunda bir gerginliğin sonunda; ıssız bir evde yarı karanlık, bir bilinmezliğin, gerginliğin içinde buluyoruz kendimizi.
Sonra insanlığın en çirkin yanı, en yalın haliyle ortaya çıkıyor. Bizim insan olan yanımız olan o çocuk, o umudumuz, gözlerimiz ona kitli bu katliama bir son vermesi umuduyla; yerlerimize çakılı bekliyoruz. Umudumuz hayal kırıklığı, şaşkınlık ile son buluyor.
İnsanın en gizli yerinde saklı, çirkin yanlarının sonuçlarını her sabah gazetelerde, televizyonda görüp, okuyup, artık kısa bir üzüntü halinden sonra uyuşuklukla olağan karşıladığımız, vahşi yanlarımızın bu filmde yalın, mercek altında seyirciye gösterilmesi, seyredilmesi insana ne kazandırıyor bilemiyorum.
Benim jenerik akmaya başladığında önce güzel bir küfür döküldü ağzımdan. Tansiyonum çıktığı, kaslarım gerildiği için boynumun ağrımasına, beni filme getiren ayaklarıma küfrettim. Ama filmin ilk karesinde söylediğim “bu film çok güzel” duygusundan da geri adım atmadım. Böyle bir girdaba düşmekten şaşkın bir insanın parçalara ayrılıp sokaklara serpilişi görmekten dumura uğramış hayatın içine yine aktım.
Hayat her zaman ki gibi dışarıda devam ediyordu. Seyircilerin arasında dayamayıp çıkanlar oldu. Bazıları tecavüz sahnesinde çıktılar. Onlardan biri arkadaşımdı. Bize “seyircilerin arasında en çok erkekler dehşetle seyrediyordu” dedi. Korkmuşlardı belki, ama kadınlar parçalanan, hakarete uğrayan, o kadında kendilerinden hangi parçayı gördüler bilemem.
Ben o kadının bedenine dokunup, ona her hakaret edişlerinde sanki bedenimde bir kapak açıldı. Bir gözenek daha. Parçalandım. Ufalanıp yerlere saçıldım. Şahit olduğum gerçeklik yaralar açtı ben de. Utandım bildiklerimden, şahit edildiklerimden. Ama hepsi gerçekti ve zihnim diyordu ki bunlar dünyanın her yerinde sık aralıklarla oluyor.
Tanrı herkese yaşadığı gibi ölmeyi, hayırlı bir ömür yaşamayı nasip etsin.
Zuhal Ozden
09 Nisan 2010
6 Nisan 2010 Salı
Bedenimde Güller Açtı
Güzellik kavramı, zamana, insanların inançlarına, içinde bulundukları ruh haline göre şekil değiştirir. Bazen güzel/çirkine, çirkin/güzele dönüşür. Bir zamanlar tüylü kraliçelerin hüküm sürdüğü bahçelerde, gün gelir tüylübacaklı feministler diye alay edilen kadınlar dolaşır. Her şeyin değişim geçirmesinin doğal olduğu evrende, sonuç değil sebeplerdir; nesneyi anlamlı kılan.
Bir fotoğraf var hafızamda, çocukluğumdan bugüne taşıdığım. Siyah kısa saçları, esmer kalın derisi, çatık kaşlarıyla, hala cinsiyetinden pek emin olamadığım, genç bir kadın yüzü. Bir genç kız olması gerek. Bana elif cüzü öğreten asık suratlı, belki de hüzünlü, yalnız... Ömründe hiç sevişmemiş. Bakir insanların yüzlerindeki o donuk, ışıltısız ifade ne zaman yerleşiverir yüzlerine? O çocuk halimle bilmezdim oysa.
Dudaklarının üzerinde, saçları kadar koyu bıyıkları olan kadınerkek halinden çok, bir başınalığı, o katılığının ardındaki, imdat çığlığı ürkütürdü beni. En çok balkonda çalıştığımız zamanlarda, derse aklımı vermem bu yüzdendi. Çığlık havada yayılır bana en son çarpardı.
Belki de o yüzden, geçmişten gelen çocuk aklım, bu fotoğrafta karışır.
Her bir bacağındaki tüyün başında, bir meleğin nöbetçi dikildiğini, başka bir kadından öğrendim. O yüzden dokunmazdı hiçbir tüyüne. Bizler çığlık çığlığa tavandan toplarken ağda yumaklarımızı, o bizi, birer günahtohumu gibi nefretle izlerdi.
Aldırmazdık elbet! Biz neşeli, hayat dolu genç kızlardık.
O tanrısına sığınan, insanlardan her bir zerresini, meleklerle koruyandı.
Belki de kendi bedenini tanımak gerek. Ne istediğini bilmek.
Sonra bıyıklımı olmak istiyorsun, yoksa onlardan tamamen kurtulmak, karar vermek.
Beden ile ruhun birbirini tanıyıp anlaştığı, kaynaştığı, bir an olmalı.
İnsanın bedeninde tüylerin yerine, güllerin tomurcuklandığı, patlayıverdiği an. Kırmızı konturların çekildiği, pürüzsüz kırmızının doldurduğu haller. Yeşil yaprakları olmalı minik dokunduğunda dikenlerini hissedeceğin. Baktığında kokusu duyulmalı. Her bir tomurcuk ötekinin açacağı, umudunu taşımalı görenlere.
Kendine yetmeyi, kendinden vazgeçmeyi keşfetmeli insan.
Birileri için değil! Hiç kimse için, var olmak; hiç kimse olmak için, tüy dökmeli belki de.
Zuhal Özden
İst.,05.Mart 2010
Bir fotoğraf var hafızamda, çocukluğumdan bugüne taşıdığım. Siyah kısa saçları, esmer kalın derisi, çatık kaşlarıyla, hala cinsiyetinden pek emin olamadığım, genç bir kadın yüzü. Bir genç kız olması gerek. Bana elif cüzü öğreten asık suratlı, belki de hüzünlü, yalnız... Ömründe hiç sevişmemiş. Bakir insanların yüzlerindeki o donuk, ışıltısız ifade ne zaman yerleşiverir yüzlerine? O çocuk halimle bilmezdim oysa.
Dudaklarının üzerinde, saçları kadar koyu bıyıkları olan kadınerkek halinden çok, bir başınalığı, o katılığının ardındaki, imdat çığlığı ürkütürdü beni. En çok balkonda çalıştığımız zamanlarda, derse aklımı vermem bu yüzdendi. Çığlık havada yayılır bana en son çarpardı.
Belki de o yüzden, geçmişten gelen çocuk aklım, bu fotoğrafta karışır.
Her bir bacağındaki tüyün başında, bir meleğin nöbetçi dikildiğini, başka bir kadından öğrendim. O yüzden dokunmazdı hiçbir tüyüne. Bizler çığlık çığlığa tavandan toplarken ağda yumaklarımızı, o bizi, birer günahtohumu gibi nefretle izlerdi.
Aldırmazdık elbet! Biz neşeli, hayat dolu genç kızlardık.
O tanrısına sığınan, insanlardan her bir zerresini, meleklerle koruyandı.
Belki de kendi bedenini tanımak gerek. Ne istediğini bilmek.
Sonra bıyıklımı olmak istiyorsun, yoksa onlardan tamamen kurtulmak, karar vermek.
Beden ile ruhun birbirini tanıyıp anlaştığı, kaynaştığı, bir an olmalı.
İnsanın bedeninde tüylerin yerine, güllerin tomurcuklandığı, patlayıverdiği an. Kırmızı konturların çekildiği, pürüzsüz kırmızının doldurduğu haller. Yeşil yaprakları olmalı minik dokunduğunda dikenlerini hissedeceğin. Baktığında kokusu duyulmalı. Her bir tomurcuk ötekinin açacağı, umudunu taşımalı görenlere.
Kendine yetmeyi, kendinden vazgeçmeyi keşfetmeli insan.
Birileri için değil! Hiç kimse için, var olmak; hiç kimse olmak için, tüy dökmeli belki de.
Zuhal Özden
İst.,05.Mart 2010
30 Mart 2010 Salı
Dün arkadaşım Güler’in “ Kamufle” adlı sergisine gittim. Gri betonla birlikte teller, çivi, renkli kumaş parçaları, naylon bebekler kullanarak yaşamdan aldıklarını, hayata nasıl yansıttığını gördüm. Krema görünümündeki, bu sefer gri betonun üzerinden fışkıran kırmızı tel bisiklet, küçük kızlarının hayallerini süsleyen, beton zeminde rüzgarda salınır gibi duran pembe minik elbise. Uçurtmasının ipi kopmuş gökyüzünde salınımını seyreden telden figür. Sanki hepsi çocukluğumdan kalan birer anının taş fotoğrafıydı. En sevimli odak noktam olan hatıram ise o karede sanki canlanmış, ona dokunmamı istiyordu. Gökyüzünden inen spiral bir akımın altında dolaşan koyu karıncalar. Vajina halleri. Hepsi peltemsi görünen, gri betondan fışkıran; hayatın, anların birer simgesi. Düz bir zeminin çuvalla örtüldüğü, altından bisiklet selesinin fark edildiği tabloyu daha önce görmüştüm o zamanda bana pek bir manidar ve sevimli gelmişti. Aşağıda çuval örtünün bittiği yerde pembe renkli naylon bebekler var. arkaları dönük, yan yana dizili, sadece dizlerinden itibaren görünen, kız çocukları. Onların halleri bana çocukluğumun yasaklarını, oğlumla bisiklet sefalarımızı, annemin bizi nasıl dehşetle izleyişini hatırlattı. En çok bir kaza yapmamdan korkardı annem. Derdi ki “ne diyeceksin insanlara ‘bacağın kırılsa mesela’ koca kadın rezil olacaksın” Kırk küsür yaşında bir kadın sahilde gezinirken maazallah bisikletten düşmüş “ne ayıp” kafasını kırmış. Oğlunu peşinde sürüklemesi de ayrı densizlik elbet. Annem sağ olsaydı Güler’ciğimin o tablosunu, ona hediye etseydim ne olurdu acaba? Bazen ne kadar kötü olabiliyorum tanrım!Kadın ile erkek arasında kalın çizginin olduğu ne kadar yanlışsa, onları aynı dengede görmekte bence o kadar yanlış. Birileri bunu okurken yanlış ne demek? Kime göre yanlış diye aklından geçirebilir. Ben olsam öyle yapardım. Ama bana şimdi durduğum yerden yanlış geliyor. Dün gittiğim sergi bir kadının değil, erkeğin sergisi olsaydı ana malzemeyi işleyiş tarzı, ona kattığı elementler mutlaka farklı olurdu. Elbette genlerindeki kromozom sayısının yoğunluğu, onun dengesinde, hangi tarafta yer alacağı yönünde önemli bir faktör olurdu. Sadece İngilizce yazan kadın yazarların ödül aldığı, 1996 yılından beri var olan Orange Ödülü’nün 2010 adayları açıklanmış yakın bir dönemde. Bu açıklama Avrupa dünyasında bir tartışmaya sebepsiz olmuş Taraf gazetesinin yazdığına göre. Yetkili ağızlar diyormuş ki buna Avrupalı kadınlar da dahil “hep acıları yazıyor kadınlar. Oysa mizah da var hayatta. Bir Asyalı kız kardeş tutturmuşlar, büyük bölümü tecavüzle ilgili yazılanların.” Buna benzer bir söylem var yetkin ağızların dilinde. Taraf gazetesi de demiş ki “bir de bizim yazarlarımıza bir soralım bakalım onlar ne der” İnci Aral, Aslı Erdoğan, Şebnem İşigüzel, Ayfer Tunç, Sema Kaygusuz gibi yazarlar kendi düşüncelerini beyan etmişler. Onların arasında en beğendiğim yorum Şebnem İşigüzel’in yorumu. Demiş ki “Bir yazara ne yazması gerektiği tavsiye edilerek, ayar verilmek istenmesine hep ‘sinir’ olmuşumdur” anılarından bahseder konuşmasının devamında ve kendisine geçmişte ‘ayar çekildiğinden’ söz eder. Sema kaygusuz’un konuşması diğer kadın yazarlardan farklı bir söylem içeriyor. O der ki “bu konuşmaların hepsi yersiz geyik muhabbeti.” Kadınlara özel ödülün saçmalığını dile getirir ve cinsiyetçi, sığ, edebiyat dışı bulur tüm bu olan biteni. Oysa yaşadığımız dünyada savaşlar var. Tecavüzler askerlerin kendilerini iyi hissettikleri bir alan. Yenik düştüklerinde, bir kadına sahip olup kendi zaferlerini ilan ettikleri, öz güvenlerini kazandıkları bir alan. Bu savaşların nerelerde oldukları da bir başka hayatın gerçeği. Bunu görmezden gelmek Asyalı ya da Avrupalı kız ve erkek kardeşlerimizi savaştan ve tecavüzden korumuyor. Duyarlı insanın eline, aklına tarih boyunca hep zincir vurulmak istenmiş. Herkesin gördüğü ama görmek istemediği, fısıldadığı ama duymak istemediğini yüksek sesle söylemekten çekinmeyen, bunu paylaşmak isteyen “bazen dokuz köyden kovulmuş” bazen ölmesi beklenmiş, zararsız olduğuna emin olunca, ardından günah çıkarılmış. Cumhuriyet öncesi kadın yazarlar hakkında yaptığım bir araştırmada, ilk kadın romancı Aliye Hanım’ın ilk romanını yazma sebebi beni bir hayli düşündürmüştü. Kadın hakkında bir sahaflarda karıştırdığım eski kitapların arasında, kaç aşamada onaylanan bir ev kadını olunur üzerine yazılmış ansiklopedi bulmuştum. Arkadaşımla sayfalarını karıştırıp kahkahalarla gülmüştük, bizden önce kadına öğütlenenlere. Oysa benim çocukluğumda annemin, hayatıma giren tüm kadınların hal dilleriyle bana öğütlediklerinin yazılı haliydi orada güldüklerim. İşte Aliye Hanım da tam bu yüzden Kurtuluş savaşından çıkmış kadınlara moral vermek için yine anne şefkatinden hareketle, yaşadıkları topraklarda erkeksiz kalmış kadınlara ve çocuklara yazmıştı ilk romanını. Günümüz kadını erkeklerin öteki yanda olduğunu kabul etmese de, çocuk doğurmadan kariyer yapıp, masada hesabı erkekten önce ödese de, eve gidince kırmızı kalpli yastığına sarılıp, en sevdiği terlikleri ayağında, en romantik filmini tekrar başa sarıp, sevdiği koltuğunda ağlar. Tek başına gittiği bir barda sarhoş olup evine döndüğünde sabah kanepede uyuyan adamı, ya da yastığını paylaştığı gece geleni evinden aceleyle kovalar. “Aynalar her yerde” demiştim güzel bir kadına. Bir dost, bir sevgili, bir sergi, bir film. Sokakta yürüyen bir adam. Sergide coşan başka bir adam. Her bir parçamız başka bir yanda bizim onu fark etmemizi bekler sanki. Belki de beklemez. Tıpkı tanrının evreni yaratırken kendisinden olanla etrafı donattığı gibi; biz de içimizde olanları, dışımıza baktığımızda kendi yansımalarımızdan görürüz. Belki de farkındalık diye bir şey yok. Var da yok. Fark ettiklerimiz işimize geldiği sürece var. Kimileri de fark ediyor ama anlatamıyor ya da uyarılmak istenmiyor, bir daha, yeniden. Sevgili arkadaşım Güneş bana doğum günümde “Meme Tarihi” kitabını aldı. Henüz bitirmedim. Aslında şöyle bir göz gezdirdim sadece. Yazar önsözünde okuyucuya soruyor. Kadının memesi kime ait? Momografi çeken doktora, sütünü emen çocuğa, dekoltesine iştahla bakan adama, onları arzulayan insana, fotoğraflarını çekip para kazanan fotoğrafçıyamı ait kadının memesi!Ya da şimdi aklıma geldi. Ergenlikte memeleri erken çıktığı için orta okula gönderilmeyen küçük kızın babasına mı, memelerine arkadaşları baktığı için “orospu ruhlu” olmakla suçlanan ağabeye mi… Kime ait kadınının memesi. Bir de vajina halleri var. Bir zamanlar, bir yazı yazmıştım. Üstelik bir betimlemeydi sadece, kısacık bir ânı anlatıyordu. İlk tepki bir kadından gelmişti. Edebiyatta demişti böyle şeyler olmamalı, bana yol göstermişti aklınca, onu bir şair desteklemişti. O zaman onlara da verdiğim yanıtta olduğu gibi en hoşuma giden örnek, hala aklıma geldiğinde çok beğenerek hatırladığım Elif Şafak’ın “Şehrin Aynaları” kitabında kadın kahramanın oğlunun mezarında rahmini bir bıçakla oyma sahnesi. Ve oldukça etkili muhteşem bir sahnedir. Kadının tabusu olan ama görmezden gelemediği şeytanla bir sevişme sahnesi vardır ki o da muhteşemdir bana sorsalar. Vajinayı görmezden gelenler için duvara asmak, beton dökmek sanırım Güler Aşık gibi sanatçıların bize yansıttığı, bir anlatım dili. Ama hiçbir kadın vajinasını kendi istemediği sürece oradan söküp atamaz.Zuhal Ozdenİst., 30 Mart 2010
26 Mart 2010 Cuma
Gölge
İçimde garip şeyler oluyor. Bazen, etrafımdakileri ben ve ötekiler olarak kalın çizgilerle ayırıyorum. O çizginin ortasında duruyorum. Bazen öteki tarafa zıplıyorum. Sımsıkı sarılıyorum onlara. Bazen ellerim, kollarımı kavrıyor. Şefkat arıyorum kendimde. Bir yaşlı kadın gibi, dizlerimi ovalarken buluyorum. Avuçlarım, göz çukurlarımı kapatıyor. Karanlığımda huzur arıyorum. Saçlarımı karıştırıyorum öfkeyle, tel tel çekiştiriyorum bazen.
Bir adım geri gidip, yaptıklarıma bakıyorum. Yaptıklarıma derken, yol haritama bakıyorum. Bunca zaman izlediğim, düşünce haritama! Üzerine bastığım taşları kontrol ediyorum teker, teker. Bazen içimden serin sular akıyor. Bazen boğazımda kocaman bir Adem elması hissediyorum. Yutamıyorum.
Bazen bir kitap okuyorum. O kitap, beni bir filme götürüyor. O film, beni bir yönetmenle tanıştırıyor. O yönetmen, beni bir fikre taşıyor. O fikir, beni bir söyleşiye gönderiyor. O söyleşi, bana insanları yeniden sevdiriyor. Çizdiğim kalın çizgi belirsizleşiyor. Gölgem koyulaşıyor.
Cümle çalıyorum şairin birinden. “Edebiyat, kelimeler ile duygu arasındaki nöbetçidir” diyor. Hayret duygusunun bittiği yerde kelimelerin kalıplaşmasında hemfikir oluyoruz. Anneler çocuklarına, vapurun denizde neden batmadığını açıkladıkları sürece, çocuklar soru sormayı bırakmakça, kelimelerin dönüşeceğini biliyoruz ikimizde. Kız kulesi orada durdukça, çocukların zihninde, annelerin dilinde, o masalın hep yenileneceğini biliyoruz.
Bazen içim ferahlıyor düşüncelerimden. Gölgem koyulaşıyor. Bazen içim boşalıyor hissettiklerimden. Gölgem silikleşiyor. Kalın bir çizgi çekiyorum tam ortaya. Öte yana fırlatıyorum tüm nesne ve özneleri. Geriye bir tek ben kalıyor.
Zuhal Ozden
İst., 24 Mart 2010
Bir adım geri gidip, yaptıklarıma bakıyorum. Yaptıklarıma derken, yol haritama bakıyorum. Bunca zaman izlediğim, düşünce haritama! Üzerine bastığım taşları kontrol ediyorum teker, teker. Bazen içimden serin sular akıyor. Bazen boğazımda kocaman bir Adem elması hissediyorum. Yutamıyorum.
Bazen bir kitap okuyorum. O kitap, beni bir filme götürüyor. O film, beni bir yönetmenle tanıştırıyor. O yönetmen, beni bir fikre taşıyor. O fikir, beni bir söyleşiye gönderiyor. O söyleşi, bana insanları yeniden sevdiriyor. Çizdiğim kalın çizgi belirsizleşiyor. Gölgem koyulaşıyor.
Cümle çalıyorum şairin birinden. “Edebiyat, kelimeler ile duygu arasındaki nöbetçidir” diyor. Hayret duygusunun bittiği yerde kelimelerin kalıplaşmasında hemfikir oluyoruz. Anneler çocuklarına, vapurun denizde neden batmadığını açıkladıkları sürece, çocuklar soru sormayı bırakmakça, kelimelerin dönüşeceğini biliyoruz ikimizde. Kız kulesi orada durdukça, çocukların zihninde, annelerin dilinde, o masalın hep yenileneceğini biliyoruz.
Bazen içim ferahlıyor düşüncelerimden. Gölgem koyulaşıyor. Bazen içim boşalıyor hissettiklerimden. Gölgem silikleşiyor. Kalın bir çizgi çekiyorum tam ortaya. Öte yana fırlatıyorum tüm nesne ve özneleri. Geriye bir tek ben kalıyor.
Zuhal Ozden
İst., 24 Mart 2010
Merdivenleri Hızla Çıkmak
Bir pazar sabahıydı sanırım, gündüz cafe Biostro 33 de kahvaltı ettik kuzenimle. Sonra başka bir arkadaşımız geldi. Güzel, neşeli, aydınlık bir gündü. Biz de güne ve mekana uyduk. Akşama kadar oyalandık orada. Akşam üzeri kocam arayıp bize katılmak istedi. Sinemaya gitmek istiyorduk. O zamanlar herkesi bir “Avatar” heyecanı sarmıştı. Üç boyutlu, simgesel bir geleceği görmenin girdabına, biz de kapıldık. Heyhat ki seçtiğimiz sinemada hata yapmıştık. Önceden biletlerini aldığımız sinemada, film üç boyutlu gösterilmiyordu. Biz de başka bir filme girmeye karar verdik. Filmi ben seçtim. Adı “Vavien” di. Daha önce frangmanını seyretmiştim. Diyaloglar ilgimi çekmişti. Başroldeki iki oyuncuyu daha önce komedi rollerinde izlemiştim. Oysa bu filmde farklı rollerde görünüyorlardı. Oyunda dram vardı. Öyle görünüyordu. Bir de ismi dikkatimi çekmişti. Türk filmi için fark bir isimdi. Neden bu ismi seçtiklerini merak etmiştim. Bunu öğrenmek istiyordum.
Bir filmi ya da bir kitabı okurken, önce isminden yola çıkarım. En özünde beni yönlendiren aslında hislerimdir. Film festivallerini bu yüzden çok severim. Elime kitapçığı alıp gününü belirlediğim bir zamanda, hoşuma giden filmlere girerim. Belki de şartlı refleks geliştirdiğim için, seçtiğim her filmi beğenerek izlerim. Festival sonunda, aklımda kalan sadece duygular, yeni öğretiler olur.
Vavien filmini, bir rastlantı sonu erken izledim. Filmin adı kurgunun temel öğesini anlatıyor aslında. Elektirik devresinden alıyor adını. İnsan beyninin işleyiş şeklini anlatıyor belki de. En genele yaydığımızda; hayatımızda yaptığımız her hareketin, bize tekrar geri dönmesini. Bir ışık yakıyoruz. Ve merdivenleri çıkmaya başlıyoruz usulca, sinsice, ya da hızla, koşarak. Sonra ardımıza bakmadan en doğal hareketi yapıyoruz, olması gerekeni; yukarıda, bir düğmeyle, tüm ışıkları kapatıyoruz.
İşte tüm film boyunca yaşam çizgilerinde gözlenen ana fikir buydu. Hepsi kendi yollarında, kendi yöntemlerince ilerliyor; bazen yolları çakışıyor, bazen de ayrı yollara tam da bu yüzden savruluyorlardı. Filmin en güzel yanı seyircinin, en yalın haliyle üçüncü göz olduğunu, oturduğu koltukta hissetmesiydi.
Film oldukça düşük bir bütçeyle çekilmesine rağmen, seyirciye vermesi gereken etkiyi yeterince verebilme gücüne sahip. Oyuncular birer karakter oyuncusu olduklarını, burada soyundukları rollerde sergiliyorlar. Engin Günaydın, kurnaz ama özünde zavallı bir adam olduğunu hissettiriyor seyirciye. Karısından kurtulmak için detaylı ince planlar yapıyor. Ama küçük bir ışık yüzünde sadece kendi hayalinde yarattığı bir “şey” yüzünden dünyasını değiştirmeye karar veriyor. Durduğunuz yere göre nefret duygusunu tetikliyor.
Binnur Kaya, çaresiz gibi görünen belki de bu yüzden sonsuz bir sabrı olan bir kadını canlandırıyor. Genetik kodlarından dolayı sorgusuz itaati seçmiş. Babasının uzaktan gelen sesine itaat ediyor. Kocasının görüntüsüne itaat ediyor. Yemek yaptığı, milletvekili kadının düşüncelerine sorgusuzca itaat ediyor. Oysa gücünün farkında değil. Onun da hayalleri var. Kendisinde olmayan, komşunda olan, anlayışlı kocaya özeniyor.
Settar Tanrıöven, her zaman ki gibi gerçek bir karakter oyuncusu. Rolüne soyunmuş. Bizden. Sokaktan, tanıdık, bildik, adını hatırlamadığımız ama içimizden birini; yeniden teyit ettiriyor, sevdiriyor, anlamamızı sağlıyor. Oyun gücüyle bizi dışarı fırlatıyor, koltuklarımıza yapıştırıyor.
Yönetmenlerden, kardeş Yağmur Taylan’ın Tıp Fakültesi mezunu olması, Bakırköy Ruh ve Sinir hastalıkları Hastanesi Psikiyatri Bölümünde beş yıl uzmanlık eğitimi alması, bence bu filmin duygusal ritminde önemli bir faktör.
Film bitip, ışıklar söndüğünde, uzun zaman sonra ilk defa koltuktan kalkıp başka bir filmi seyretme ihtiyacı hissettim. Eşime “haydi gidip başka bir Türk filmi seyredelim” dedim. Ama dışarıda o kadar kötü bir hava vardı ki. Başka bir sinemaya gitmek değil eve gitmek için bir taksi bulmamız imkânsızdı.
Bu duyguyu daha önce başka bir gün yaşamıştım. O zamanda “Kader” filmini seyretmiştim kız kardeşimle. Yine bir hafta sonuydu. O zaman şanslı bir günü, sonuna kadar yaşamıştık. Zeki Demirkubuz’un “Kader” filminden çıkıp biraz yürümüş, başka bir sinemada Nihat Durak‘ın “İlk Aşk” filmine gitmiştik. Ve ben yine iki yazı yazmıştım.
Zuhal Ozden
İst.,24 Mart 2010
Bir filmi ya da bir kitabı okurken, önce isminden yola çıkarım. En özünde beni yönlendiren aslında hislerimdir. Film festivallerini bu yüzden çok severim. Elime kitapçığı alıp gününü belirlediğim bir zamanda, hoşuma giden filmlere girerim. Belki de şartlı refleks geliştirdiğim için, seçtiğim her filmi beğenerek izlerim. Festival sonunda, aklımda kalan sadece duygular, yeni öğretiler olur.
Vavien filmini, bir rastlantı sonu erken izledim. Filmin adı kurgunun temel öğesini anlatıyor aslında. Elektirik devresinden alıyor adını. İnsan beyninin işleyiş şeklini anlatıyor belki de. En genele yaydığımızda; hayatımızda yaptığımız her hareketin, bize tekrar geri dönmesini. Bir ışık yakıyoruz. Ve merdivenleri çıkmaya başlıyoruz usulca, sinsice, ya da hızla, koşarak. Sonra ardımıza bakmadan en doğal hareketi yapıyoruz, olması gerekeni; yukarıda, bir düğmeyle, tüm ışıkları kapatıyoruz.
İşte tüm film boyunca yaşam çizgilerinde gözlenen ana fikir buydu. Hepsi kendi yollarında, kendi yöntemlerince ilerliyor; bazen yolları çakışıyor, bazen de ayrı yollara tam da bu yüzden savruluyorlardı. Filmin en güzel yanı seyircinin, en yalın haliyle üçüncü göz olduğunu, oturduğu koltukta hissetmesiydi.
Film oldukça düşük bir bütçeyle çekilmesine rağmen, seyirciye vermesi gereken etkiyi yeterince verebilme gücüne sahip. Oyuncular birer karakter oyuncusu olduklarını, burada soyundukları rollerde sergiliyorlar. Engin Günaydın, kurnaz ama özünde zavallı bir adam olduğunu hissettiriyor seyirciye. Karısından kurtulmak için detaylı ince planlar yapıyor. Ama küçük bir ışık yüzünde sadece kendi hayalinde yarattığı bir “şey” yüzünden dünyasını değiştirmeye karar veriyor. Durduğunuz yere göre nefret duygusunu tetikliyor.
Binnur Kaya, çaresiz gibi görünen belki de bu yüzden sonsuz bir sabrı olan bir kadını canlandırıyor. Genetik kodlarından dolayı sorgusuz itaati seçmiş. Babasının uzaktan gelen sesine itaat ediyor. Kocasının görüntüsüne itaat ediyor. Yemek yaptığı, milletvekili kadının düşüncelerine sorgusuzca itaat ediyor. Oysa gücünün farkında değil. Onun da hayalleri var. Kendisinde olmayan, komşunda olan, anlayışlı kocaya özeniyor.
Settar Tanrıöven, her zaman ki gibi gerçek bir karakter oyuncusu. Rolüne soyunmuş. Bizden. Sokaktan, tanıdık, bildik, adını hatırlamadığımız ama içimizden birini; yeniden teyit ettiriyor, sevdiriyor, anlamamızı sağlıyor. Oyun gücüyle bizi dışarı fırlatıyor, koltuklarımıza yapıştırıyor.
Yönetmenlerden, kardeş Yağmur Taylan’ın Tıp Fakültesi mezunu olması, Bakırköy Ruh ve Sinir hastalıkları Hastanesi Psikiyatri Bölümünde beş yıl uzmanlık eğitimi alması, bence bu filmin duygusal ritminde önemli bir faktör.
Film bitip, ışıklar söndüğünde, uzun zaman sonra ilk defa koltuktan kalkıp başka bir filmi seyretme ihtiyacı hissettim. Eşime “haydi gidip başka bir Türk filmi seyredelim” dedim. Ama dışarıda o kadar kötü bir hava vardı ki. Başka bir sinemaya gitmek değil eve gitmek için bir taksi bulmamız imkânsızdı.
Bu duyguyu daha önce başka bir gün yaşamıştım. O zamanda “Kader” filmini seyretmiştim kız kardeşimle. Yine bir hafta sonuydu. O zaman şanslı bir günü, sonuna kadar yaşamıştık. Zeki Demirkubuz’un “Kader” filminden çıkıp biraz yürümüş, başka bir sinemada Nihat Durak‘ın “İlk Aşk” filmine gitmiştik. Ve ben yine iki yazı yazmıştım.
Zuhal Ozden
İst.,24 Mart 2010
Kendinden Yola Çıkmak Gerek
Üniversitede okurken mavi kartım vardı. Vapurda, otobüste hep onu kullanır, paramın bittiği yerde bol bol yürürdüm. Öğrenci olmanın bir sürü avantajı olduğu gibi dezavantajları da vardı o zamanlar. Eminönü-Beyazıt arasını yürür vapurla Kadiköy yakasına geçerdik, zaten okul içinde ya da dışında tüm gün yürür yorgun, eve gitmek üzere bindiğimiz otobüste gönül rahatlığı ile koltuklara oturamazdık. Tüm gün kahvelerde oturmuş yaşlı adamlar, gün gün gezen yaşlı kadınlar koltuklarda kurulur, bizi hain gözlerle süzerken, ayakta genç olmanın delikanlılığını es geçmek zorunda hissederdik kendimizi. Yüksek sesle konuşmamız yasaktı. Fazla gülersek mutlaka uyarılırdık. İçleri geçmiş yaşlıların yanında yorgun ve neşeli halimiz sinir bozucu görünürdü. Hala aklıma geldiğinde sinirimi bozan, sessiz kaldığım için kendimden nefret ettiğim bir anım beni her zaman rahatsız etmiştir. Otobüsün en kalabalık olduğu, en fazla öğrencilerin bulunduğu bir eve dönüş zamanı, ortaokul öğrencilerinden biri şaka olsun diye elinde ki paket lastiğini, avucunda germiş orta yere atıvermişti. Fırlayan lastik yaşlı bir adamın kafasına denk gelmişti. Adam çok sinirlenmiş, öğrenciyi tartaklayarak otobüsten atmıştı. Hepimiz olayı izlemiş, sessiz kalmıştık. Belki çocuğun başka parası yoktu, hoş görüsüz bu adamı tepkisiz izlediğim için aklıma geldikçe hala kendime kızıyorum.
Hep gençler ve çocuklar birer meta olarak görülür nedense. Bugün televizyon ana haber bülteninde ders kitaplarına konan Abdullah Öcalan ile ilgili bölümlerin askerler tarafından incelendiği, daha bazı kelimelerinde inceleme altında olduğundan bahsediliyordu. Bu çocukların hayatın tam içinde olduğu, televizyon seyrettiği, ağabeylerinin, babalarının, ablalarının kaybolduğu, öldüğü bir dünya da yaşadığı, hatta en azından gazete başlıklarını okuduğunu hiç kimse fark etmiyor mu acaba? Bir iç savaş varsa bu çocukların ağabeyleri, babaları savaşıyor. Yetim kalan onlar. Başka bir dünya da yaşayan çocuklar için hazırlanmıyor ki bu ders kitapları! Bu çocuklar anne ve babalarını eleştirebiliyorlar mesela, annelerine ‘üzülme diyorlar babam her şey de seni suçluyor bu senin suçun değil?’ ya da ‘üzülme baba bu sene de aynı pantolonla okula giderim, zaten boyum o kadar uzamadı’ bazıları okuldan geldikten sonra evde çalışan anne babalarına tezgaha yasladıkları tabure üstünde akşam yemeği pişiriyor, bir yandan akşam haberlerini seyrederek. Bazı şehirlerde öğretmenler çocukları derse girmeleri için evlerinden, çöp ya da kağıt topladıkları sokaklardan zorla toplayıp sınıflara sokuyor.
Bu çocuklar harçlıklarını biriktirip sinemalara gidiyorlar mesela, orada bir sinema şahaseri olan ‘Yüzüklerin Efendisi’ filmini seyrediyorlar. Sonra oturup bilgisayarın başına film hakkında bilgi toplamaya başlıyorlar. Simgeleri araştırıyorlar. İngiliz yazarın orada asya ırkını bir ucube olarak gösterdiğini, kendi ırkını ise gelişmiş güzel bir ırk olarak gösterdiğini öğreniyorlar. ‘Matrex’ filmi onlara hayatlarında sayfalarını hiçbir zaman çevirip bakmayacakları tasavvuftan öğretiler sunuyor. Evde canları sıkıldığında ders çalışmaktan bunaldıklarında tekrar tekrar bu filmleri seyrediyor, oyunlarını oynuyorlar. Dinledikleri şarkılarda hiçbir ders kitaplarında olmayan öğretilerin özetini kavrıyorlar. Ortaokul sıralarında önceleri hiç fark etmeden eğitime isyan ediyor, sözgelimi yüksek sesle ‘the wall’ şarkısını söylüyorlar. Müziğin tınısı hoşlarına gidiyor önce, sonra merak edip internette diğer şarkılarda yaptıkları gibi sözlerine bakıyorlar. Türkçeleştirdikleri sözlerinin aslında tamda kendi düşüncelerini anlattıklarını gördüklerinde hiçte şaşırmıyorlar. Sonrasında mı ne oluyor? Artık okulu sevmiyorlar. Birer yabancı oluyor. Bir klan halinde yaşama başlıyorlar.
Üniversiteyi bitirene kadar hayatı pencereden seyrediyormuş hissine kapılmamızın sebebi belki de bize ders kitaplarında okutulanlar. Bize zorla dikte edilmeye çalışılan hiç bir şeyin hayata bire bir uymadığını öğrendiğimiz zamandan itibaren geçen zamanın sonunda ki bu on küsur yılımızı alıyor. Otuzlu yaşlarımıza geldiğimizde ancak ergenlik dönemimizi bitirmiş, hayattan ne istediğini bilen bireyler haline geliyoruz. 15-16 sene gibi uzun bir zamanı boşa geçirdikten sonra, bizi birey olarak kabul etmeyen öğretmenlerin ve tüm büyüklerin hoşgörüsüzlüğüne rağmen öfkeli birer birey olarak onların arasına katılıyoruz. Ne zaman ki biz de unutuyoruz geçmişimizi onlardan biri oluyoruz. Başlıyoruz bizde yasaklar koymaya. Cevap vermekten üşendiğimiz için soru sorulmasından hoşlanmıyoruz. Kendi iç sesimizle fazla meşgul olduğumuz için başka seslere tahammül edemiyoruz. Sadece suçluyoruz. Çocuklarımızı okula göndermenin yeterli olduğunu düşünüyoruz. Onlara aldığımız en güzel çantalara doldurduğumuz kitaplar ile süslü defterlerin başarılı olmaları için yeterli olduğunu düşünüyoruz. Başarılı olmadıklarında ise okul ya da çocuğumuzu suçlu ilan ediyoruz. Oysa öğrenci başarısızlığında tartışmasız bir zincirin olduğunu unutuyoruz. Burada ki ilk halkada biz yani aile, ikinci halkasında okul, en sonrasında öğrencinin geldiğini aklımızın ucundan bile geçirmiyoruz. Öğrenmenin yolunu çocuklarımız bilmez ki, bunu ilk önce öğretecek olan eğitim kurumları ve bizleriz.
Zuhal Ozden
İst., 08 Kasım 2010
Hep gençler ve çocuklar birer meta olarak görülür nedense. Bugün televizyon ana haber bülteninde ders kitaplarına konan Abdullah Öcalan ile ilgili bölümlerin askerler tarafından incelendiği, daha bazı kelimelerinde inceleme altında olduğundan bahsediliyordu. Bu çocukların hayatın tam içinde olduğu, televizyon seyrettiği, ağabeylerinin, babalarının, ablalarının kaybolduğu, öldüğü bir dünya da yaşadığı, hatta en azından gazete başlıklarını okuduğunu hiç kimse fark etmiyor mu acaba? Bir iç savaş varsa bu çocukların ağabeyleri, babaları savaşıyor. Yetim kalan onlar. Başka bir dünya da yaşayan çocuklar için hazırlanmıyor ki bu ders kitapları! Bu çocuklar anne ve babalarını eleştirebiliyorlar mesela, annelerine ‘üzülme diyorlar babam her şey de seni suçluyor bu senin suçun değil?’ ya da ‘üzülme baba bu sene de aynı pantolonla okula giderim, zaten boyum o kadar uzamadı’ bazıları okuldan geldikten sonra evde çalışan anne babalarına tezgaha yasladıkları tabure üstünde akşam yemeği pişiriyor, bir yandan akşam haberlerini seyrederek. Bazı şehirlerde öğretmenler çocukları derse girmeleri için evlerinden, çöp ya da kağıt topladıkları sokaklardan zorla toplayıp sınıflara sokuyor.
Bu çocuklar harçlıklarını biriktirip sinemalara gidiyorlar mesela, orada bir sinema şahaseri olan ‘Yüzüklerin Efendisi’ filmini seyrediyorlar. Sonra oturup bilgisayarın başına film hakkında bilgi toplamaya başlıyorlar. Simgeleri araştırıyorlar. İngiliz yazarın orada asya ırkını bir ucube olarak gösterdiğini, kendi ırkını ise gelişmiş güzel bir ırk olarak gösterdiğini öğreniyorlar. ‘Matrex’ filmi onlara hayatlarında sayfalarını hiçbir zaman çevirip bakmayacakları tasavvuftan öğretiler sunuyor. Evde canları sıkıldığında ders çalışmaktan bunaldıklarında tekrar tekrar bu filmleri seyrediyor, oyunlarını oynuyorlar. Dinledikleri şarkılarda hiçbir ders kitaplarında olmayan öğretilerin özetini kavrıyorlar. Ortaokul sıralarında önceleri hiç fark etmeden eğitime isyan ediyor, sözgelimi yüksek sesle ‘the wall’ şarkısını söylüyorlar. Müziğin tınısı hoşlarına gidiyor önce, sonra merak edip internette diğer şarkılarda yaptıkları gibi sözlerine bakıyorlar. Türkçeleştirdikleri sözlerinin aslında tamda kendi düşüncelerini anlattıklarını gördüklerinde hiçte şaşırmıyorlar. Sonrasında mı ne oluyor? Artık okulu sevmiyorlar. Birer yabancı oluyor. Bir klan halinde yaşama başlıyorlar.
Üniversiteyi bitirene kadar hayatı pencereden seyrediyormuş hissine kapılmamızın sebebi belki de bize ders kitaplarında okutulanlar. Bize zorla dikte edilmeye çalışılan hiç bir şeyin hayata bire bir uymadığını öğrendiğimiz zamandan itibaren geçen zamanın sonunda ki bu on küsur yılımızı alıyor. Otuzlu yaşlarımıza geldiğimizde ancak ergenlik dönemimizi bitirmiş, hayattan ne istediğini bilen bireyler haline geliyoruz. 15-16 sene gibi uzun bir zamanı boşa geçirdikten sonra, bizi birey olarak kabul etmeyen öğretmenlerin ve tüm büyüklerin hoşgörüsüzlüğüne rağmen öfkeli birer birey olarak onların arasına katılıyoruz. Ne zaman ki biz de unutuyoruz geçmişimizi onlardan biri oluyoruz. Başlıyoruz bizde yasaklar koymaya. Cevap vermekten üşendiğimiz için soru sorulmasından hoşlanmıyoruz. Kendi iç sesimizle fazla meşgul olduğumuz için başka seslere tahammül edemiyoruz. Sadece suçluyoruz. Çocuklarımızı okula göndermenin yeterli olduğunu düşünüyoruz. Onlara aldığımız en güzel çantalara doldurduğumuz kitaplar ile süslü defterlerin başarılı olmaları için yeterli olduğunu düşünüyoruz. Başarılı olmadıklarında ise okul ya da çocuğumuzu suçlu ilan ediyoruz. Oysa öğrenci başarısızlığında tartışmasız bir zincirin olduğunu unutuyoruz. Burada ki ilk halkada biz yani aile, ikinci halkasında okul, en sonrasında öğrencinin geldiğini aklımızın ucundan bile geçirmiyoruz. Öğrenmenin yolunu çocuklarımız bilmez ki, bunu ilk önce öğretecek olan eğitim kurumları ve bizleriz.
Zuhal Ozden
İst., 08 Kasım 2010
11 Mart 2010 Perşembe
Harikalar Dİyarına Yeniden Gitmek
Filmin çekileceğini öğrendiğimizde bizi çocukluğumuza götüren, o kara delikten gönüllü yuvarlanmamıza neden olan imge şapkacı oldu bu sefer. Jonny Depp, yüzündeki sevimli makyajı, kafasındaki şapkasıyla beynimize kazındı.
Küçük kızlar, sevimli tavşanın peşine takılıp bir bilinmeze gitmişlerdi çocukluklarında. Büyüdüklerinde hayran oldukları adamın peşine takılmayı beklediler sabırsızlıkla. Sonunda film vizyona girdi. Benim gibi yaşlı olanlar üç boyutun tadında biraz şaşkın seyrettiler belki de. Sonra büyüsüne kapıldılar. Ön sıralarda oturan küçüklerden utanmasalar, burunlarına konacak mavi kelebeğe dokunacaklardı.
Filmi seyrederken zihnimin içinde neşeli bir yolcuğa çıktım uzun zaman sonra ilk defa. Bir sondaj çalışması yapıldı içinde; derinlere inmek zor oldu elbet. O yüzden başlangıçta yadırgadım filmin boyutunu. Sonra Alice’e birlikte bıraktım kendimi, boşluğa düşmenin cazibesine. Arada büyük yanım rahat bırakmadı beni, kıyas yaptı. Alice geçmişi hatırlamasa da, ben hatırladım kendimde ki küçük kızın yansımalarını.
En çok tavşanı severdim. Onun bilgeliği kalmıştı aklımda, yol göstericiliği. İstediğim yere kaçabilmenin harikalığı ve uymam gereken kaçtığım kurallar.
Her yerde kurallar vardı. Doğanın, insanın doğasının, buyurduğu kurallar.
Ben de içimdeki küçük kızı dizime oturtup yeniden seyretmeye başladım filmi, hiç farkında olmadan.
Kurallar hiç değişmemişti. Görünmez ya da görünür bir korku yerleştirilirdi önce insanların yüreklerine. Sonra başlardı insanlar arasında, nereye gidersen git savaşlar. Bir kahraman gerekirdi her zaman, bir seçilmiş kişi olurdu. Bu evrenin kuralıydı, ya da öyle sanılıyordu.
Alice yaşamdan yana olan Beyaz Prenses tarafından öldürmeye ikna edilirken: bunu kendisinin istemesi gerektiği çünkü, ejderha ile baş başa kalacağı hatırlatılıyordu. Başka hiç kimse olmayacaktı. Ejderha korkunun ta kendisiydi.
Kırmızı Prenses Alice’i yok etmek istiyordu. Onun hüküm sürmesini sağlayan korkuydu. Bilge tırtıl sabırlı yaşamının meyvelerini sözleriyle veriyordu. Ödülü, kısa süren güzel anla son bulmaktı.
O beklenen gün geldiğin de Alice’i öldürmeye ikna eden şey tam olarak neydi hatırlamıyorum. Belki de artık kendisinin bir rüyada olmadığına karar vermişti. Belki Şapkacı ikna etmişti onu.
Yaşadığı anı sahiplendi ve yapması gerekenin kendisinde olduğunda karar verdi. Bir başına ejderhanın kapalı tutulduğu yere gidip ona meydan okudu. Ve aklına babasının ondan her sabah istediği şey geldi. Olması imkansız olan altı şeyi düşünmeye başladı. Her şıkkını yüksek sesle tekrarladığı imkânsızında, ejderhanın bir yanı yara aldı. Rakibinin Kafasını kopardığı zaman, onu izleyen tüm insanların derin bir nefes aldıklarını gördük.
Sanki bir dama tahtasına benzeyen savaş meydanında artık kırmızılar ve beyazlar kardeş olmuştu. Yüreklerindeki korku silinince herkes maskesini bir tarafa bırakıp, mevzilerinin önemini yitirmiş olmasının rahatlıyla, dağılmaya başlamıştı.
Bizde dağıldık. Başlarımız önümüzde. Suskun.
Zuhal Ozden
11 Mart 2010
Küçük kızlar, sevimli tavşanın peşine takılıp bir bilinmeze gitmişlerdi çocukluklarında. Büyüdüklerinde hayran oldukları adamın peşine takılmayı beklediler sabırsızlıkla. Sonunda film vizyona girdi. Benim gibi yaşlı olanlar üç boyutun tadında biraz şaşkın seyrettiler belki de. Sonra büyüsüne kapıldılar. Ön sıralarda oturan küçüklerden utanmasalar, burunlarına konacak mavi kelebeğe dokunacaklardı.
Filmi seyrederken zihnimin içinde neşeli bir yolcuğa çıktım uzun zaman sonra ilk defa. Bir sondaj çalışması yapıldı içinde; derinlere inmek zor oldu elbet. O yüzden başlangıçta yadırgadım filmin boyutunu. Sonra Alice’e birlikte bıraktım kendimi, boşluğa düşmenin cazibesine. Arada büyük yanım rahat bırakmadı beni, kıyas yaptı. Alice geçmişi hatırlamasa da, ben hatırladım kendimde ki küçük kızın yansımalarını.
En çok tavşanı severdim. Onun bilgeliği kalmıştı aklımda, yol göstericiliği. İstediğim yere kaçabilmenin harikalığı ve uymam gereken kaçtığım kurallar.
Her yerde kurallar vardı. Doğanın, insanın doğasının, buyurduğu kurallar.
Ben de içimdeki küçük kızı dizime oturtup yeniden seyretmeye başladım filmi, hiç farkında olmadan.
Kurallar hiç değişmemişti. Görünmez ya da görünür bir korku yerleştirilirdi önce insanların yüreklerine. Sonra başlardı insanlar arasında, nereye gidersen git savaşlar. Bir kahraman gerekirdi her zaman, bir seçilmiş kişi olurdu. Bu evrenin kuralıydı, ya da öyle sanılıyordu.
Alice yaşamdan yana olan Beyaz Prenses tarafından öldürmeye ikna edilirken: bunu kendisinin istemesi gerektiği çünkü, ejderha ile baş başa kalacağı hatırlatılıyordu. Başka hiç kimse olmayacaktı. Ejderha korkunun ta kendisiydi.
Kırmızı Prenses Alice’i yok etmek istiyordu. Onun hüküm sürmesini sağlayan korkuydu. Bilge tırtıl sabırlı yaşamının meyvelerini sözleriyle veriyordu. Ödülü, kısa süren güzel anla son bulmaktı.
O beklenen gün geldiğin de Alice’i öldürmeye ikna eden şey tam olarak neydi hatırlamıyorum. Belki de artık kendisinin bir rüyada olmadığına karar vermişti. Belki Şapkacı ikna etmişti onu.
Yaşadığı anı sahiplendi ve yapması gerekenin kendisinde olduğunda karar verdi. Bir başına ejderhanın kapalı tutulduğu yere gidip ona meydan okudu. Ve aklına babasının ondan her sabah istediği şey geldi. Olması imkansız olan altı şeyi düşünmeye başladı. Her şıkkını yüksek sesle tekrarladığı imkânsızında, ejderhanın bir yanı yara aldı. Rakibinin Kafasını kopardığı zaman, onu izleyen tüm insanların derin bir nefes aldıklarını gördük.
Sanki bir dama tahtasına benzeyen savaş meydanında artık kırmızılar ve beyazlar kardeş olmuştu. Yüreklerindeki korku silinince herkes maskesini bir tarafa bırakıp, mevzilerinin önemini yitirmiş olmasının rahatlıyla, dağılmaya başlamıştı.
Bizde dağıldık. Başlarımız önümüzde. Suskun.
Zuhal Ozden
11 Mart 2010
8 Mart 2010 Pazartesi
Tüyüm ve Ben
Şöyle tılsımlı bir tüy değsin isterdim ruhuma, annemin rahmine düşerken. Ya da artık nasıl o görünmez tüy değiyorsa insanın bir yerlerine öyle işte!
Şu hayalci kafamda bir senaryo kuruyorum kendi hayatım üzerine.
Bir gecekonduda dünyaya gelmişim. Gözlerimi açtığım zaman, yüzümü buruşturmuşum önce. İlk aklıma gelen bu küf kokusunun hiç de burnuma layık olmadığı. Çamurlu yollarında gezinmişim bir dönem. Hiç aldırmamışım en sevdiğim, her kesin güldüğü ayakkabılarımın çamurlanmasına. Herkes yollarının çamuruna uygun lastik çizmeler giyerken, ben sevdiğim ayakkabımı giymişim. Bir gün öfkem yolumu açmış ve ben kendimi asfalt yollarda bulmuşum. Bulmuşum da ne olmuşum? Hayalimde ki arabanın beni istediğim noktaya götürmesine izin vermişim. O nokta bir gazete binası olabilir. Kapıdaki görevliye öfkemin bana verdiği güçle, hedefimden emin bir isim fısıldamışım. Merdivenleri çıkmışım sonra ardıma bakmadan, dizlerimin titremesini yorgunluğuma vurarak. Asansörü kullanmak aklıma gelmemiş, onun keyfini belki de inmeye saklamışım. Sonra…
Kapıdaki görevlinin, önceden haber verdiği sekreterin, beni sorgulayan gözlerine aldırmadan, uzun bir bekleyişe hazırlarım kendimi; beklediğim kapının önünde. Uyuşukluktan aklımı korumak için, mutsuzluktan uyumamak için; küfün kokusunu, çamurun ayakkabılarımdaki, giysilerimdeki lekesini ararım hafızamda. Sekreter kadının merak ettiğine emin olduğum doğal kızıl saçlarımın lülelerini, parmaklarıma dolarım; ellerim oyalansın diye. Birazcık botoks görmüş dudaklarımı kemiririm arada; söze nereden başlamalı diye. Gözlerim karşımdaki kadınım ayakkabılarına kayar. Kendi kendime ant içerim: ilk maaşımla onunkilerden çok daha güzeli alacağıma. Görünmez ellerim hafiften kısa eteğimi çekiştirir; suçluluk duysuyla.
İşte çözülmenin başladığı anda, kapım açılır. Ve ben ışığın olduğu yere davet edilirim. Sadece meraktan alınırım huzura. Günün akışını değiştiren, anın merakından, girerim kapıdan içeri. Ve başlarım hayallerimi anlatmaya. Bu binada, bu gazetenin bir köşesinden, herkese seslenmek isteğimi söylerim. Neden o binayı seçtiğimi, neden o köşeyi istediğimi anlatırım. Hangi insanların bu köşeden beni duyabileceklerini neden tahmin ettiğimi, onlardan biri olduğum söylerim. Görünmez tüyüm, benim, o odada varlığımın hissedilmesini sağlar.
Köşeme oturup, ruhumu, soymaya başladığımda, işte olanlar olur!
Her gün yaşadıklarımı anlatabilirim. Sevgilimle yaşadıklarımı. Evlenirsem, kocamın kel kafasını! Doğurduğum çocuğun sancılarını. Hayran mektuplarımı. Seyahatlerimi. Dolabımda ki ayakkabıların sayısını. Evimi. Saçlarımı sarıya dönüştüren kuaförümün ne kadar ahmak olduğunu!
Ya da dönüşümüm her neyse, soyundukça: neler dökülürse, saçılırsa, ruhumdan parmaklarıma. Onları birer birer köşemden akıtır; akıttıkça, aynada kendime bakar gibi, görünmez yanlarımı; parçalara böler, döker, saçarım.
Arada bir saldırgan yönüm çıkar, orta yere. Başka bir köşeye saldırı veririm. Nedeni benden akıllı oluşu ya da daha hayatın içinden yazılar yazdığı olabilir. Kim bilir? Bazen ben de bilemem. Geldiğim, durduğum yerden öyle bir söz söylerim ki artık geri dönemem.
“Ayşe Arman, Perihan Mağden’e “yazdıkları güzel ama insan olarak beş para etmez” demiş.”
Demişte neden demiş. Okuyunca gülmek geldi içimden. Sonra yazmak
Yazmama neden olan, bu satıra teşekkürü borç biliyorum sadece.
Zuhal Özden
İst., 8 Mart 2010
Şu hayalci kafamda bir senaryo kuruyorum kendi hayatım üzerine.
Bir gecekonduda dünyaya gelmişim. Gözlerimi açtığım zaman, yüzümü buruşturmuşum önce. İlk aklıma gelen bu küf kokusunun hiç de burnuma layık olmadığı. Çamurlu yollarında gezinmişim bir dönem. Hiç aldırmamışım en sevdiğim, her kesin güldüğü ayakkabılarımın çamurlanmasına. Herkes yollarının çamuruna uygun lastik çizmeler giyerken, ben sevdiğim ayakkabımı giymişim. Bir gün öfkem yolumu açmış ve ben kendimi asfalt yollarda bulmuşum. Bulmuşum da ne olmuşum? Hayalimde ki arabanın beni istediğim noktaya götürmesine izin vermişim. O nokta bir gazete binası olabilir. Kapıdaki görevliye öfkemin bana verdiği güçle, hedefimden emin bir isim fısıldamışım. Merdivenleri çıkmışım sonra ardıma bakmadan, dizlerimin titremesini yorgunluğuma vurarak. Asansörü kullanmak aklıma gelmemiş, onun keyfini belki de inmeye saklamışım. Sonra…
Kapıdaki görevlinin, önceden haber verdiği sekreterin, beni sorgulayan gözlerine aldırmadan, uzun bir bekleyişe hazırlarım kendimi; beklediğim kapının önünde. Uyuşukluktan aklımı korumak için, mutsuzluktan uyumamak için; küfün kokusunu, çamurun ayakkabılarımdaki, giysilerimdeki lekesini ararım hafızamda. Sekreter kadının merak ettiğine emin olduğum doğal kızıl saçlarımın lülelerini, parmaklarıma dolarım; ellerim oyalansın diye. Birazcık botoks görmüş dudaklarımı kemiririm arada; söze nereden başlamalı diye. Gözlerim karşımdaki kadınım ayakkabılarına kayar. Kendi kendime ant içerim: ilk maaşımla onunkilerden çok daha güzeli alacağıma. Görünmez ellerim hafiften kısa eteğimi çekiştirir; suçluluk duysuyla.
İşte çözülmenin başladığı anda, kapım açılır. Ve ben ışığın olduğu yere davet edilirim. Sadece meraktan alınırım huzura. Günün akışını değiştiren, anın merakından, girerim kapıdan içeri. Ve başlarım hayallerimi anlatmaya. Bu binada, bu gazetenin bir köşesinden, herkese seslenmek isteğimi söylerim. Neden o binayı seçtiğimi, neden o köşeyi istediğimi anlatırım. Hangi insanların bu köşeden beni duyabileceklerini neden tahmin ettiğimi, onlardan biri olduğum söylerim. Görünmez tüyüm, benim, o odada varlığımın hissedilmesini sağlar.
Köşeme oturup, ruhumu, soymaya başladığımda, işte olanlar olur!
Her gün yaşadıklarımı anlatabilirim. Sevgilimle yaşadıklarımı. Evlenirsem, kocamın kel kafasını! Doğurduğum çocuğun sancılarını. Hayran mektuplarımı. Seyahatlerimi. Dolabımda ki ayakkabıların sayısını. Evimi. Saçlarımı sarıya dönüştüren kuaförümün ne kadar ahmak olduğunu!
Ya da dönüşümüm her neyse, soyundukça: neler dökülürse, saçılırsa, ruhumdan parmaklarıma. Onları birer birer köşemden akıtır; akıttıkça, aynada kendime bakar gibi, görünmez yanlarımı; parçalara böler, döker, saçarım.
Arada bir saldırgan yönüm çıkar, orta yere. Başka bir köşeye saldırı veririm. Nedeni benden akıllı oluşu ya da daha hayatın içinden yazılar yazdığı olabilir. Kim bilir? Bazen ben de bilemem. Geldiğim, durduğum yerden öyle bir söz söylerim ki artık geri dönemem.
“Ayşe Arman, Perihan Mağden’e “yazdıkları güzel ama insan olarak beş para etmez” demiş.”
Demişte neden demiş. Okuyunca gülmek geldi içimden. Sonra yazmak
Yazmama neden olan, bu satıra teşekkürü borç biliyorum sadece.
Zuhal Özden
İst., 8 Mart 2010
18 Ocak 2010 Pazartesi
Biraz Saygı Biraz Karizma İstiyorum Doktorcuğum!
Televizyon seyretmeyi sevmiyorum. Ama karnımı bu programlar sayesinde doyuruyorum. Bazen öyle programlara denk geliyorum gerçek insan hikayelerine şahit olduğum programlar oluyor bunlar. Şimdi küçük kız “bildiğime göre hiç kimse mutlu değil” diyor. Kulağım o küçük kızın anlattıklarında bu yazıyı yazıyorum. “hemşire olmak istiyorum” diyor “bu mezrada elektriği olmayan bu yerde bizden hiçbir şey olmaz.” Bu küçük kızın öğretmeni normalden uzun jöleli saçları, takım elbisesi, güleç yüzüyle etrafına yaşama enerjisi saçan, karşısındakine iyi ki insanım dedirten genç bir delikanlı. Vekil öğretmenlik yapıyor. Elektrik olmayan bu mezra onun atalarının memleketi olduğu için burada olmaktan memnun. Şarj edemediği bilgisayarını bazen okula getiriyor. Belki de çocuklar hayal edemeyecekleri, dokunamayacakları şeylere dokunsunlar diye. Bilim ve teknoloji dersinde çocuklara Türkçe dersi veriliyor. İnsan bazen bu katı komik gerçekler karşısında ağlamanın yetersiz kalacağını düşünüp taş kesiliyor.
Aslında bugün öfkeliyim ben. Yazının başına oturma nedeni öfkemi bedenimden savuşturmak. Oğlumun öğretmeni ile tutuştuğu seviyesiz kavgayı, seviyeli yazıyla aklımdan silmek. Görünmez bir el ekranda bana başka öğrenci öğretmen sorunlarını gösteriyor şimdi. Yazarken elim titriyor, aklım karışık. Oğlumun okuduğu Doğa Kolejinde “Anne Baba Olmak Seminerine” katılmıştım bir zamanlar. Orada bize çocukların öğretmenlerle ilişkisini, sınıfta ders yapılma şeklini gösteren video kayıtları göstermişlerdi. 10 kişilik sınıflar çocuklar kaykılıp sıralara oturmuş dersi dinliyorlardı. Bazı sınıflarda çocuklardan biri dersi masanın üzerine oturmuş, ayakları oturacağını sıranın üzerinde genç öğretmeni kayıtsızca dinlerken görünüyordu. Bu video görüntülerini anlatan psikolog gururla bize farklı bir eğitim verdiklerini anlatıyordu, hal dili de gururunu yansıtıyordu. En beğendiğim sözü ise “siz veli olarak çocuğunuzun iyi yanlarını ön plana çıkarmalısınız, çocuklarınıza bu yanlarını övgüyle söylemelisiniz. Biz eğitmenler ise onlar eksik yanlarını tamamlamakla görevliyiz” demişti.
Çocuklarının eğitimi konusunda uyguladıkları yönteme ise üzülmem mi sevinmem mi gerektiğine ise karar verememiştim bir türlü.
Ben yaklaşık yirmi sene önce sona eren eğitim hayatımı düşündüğüm zaman, güzel olan günlerimin arkadaşlarımla geçen haytalıklarımız, ve insanı diyaloglar kurduğumuz öğretmenlerimizi hatırlıyorum sevgiyle, içim ısınarak. Ben kız lisesinde okudum. Bir felsefe öğretmenimiz vardı. – yaşıyorsa ömrü uzun olsun, öldü ise Allah rahmet eylesin- Çok yaşlıydı. Sınıfa girdiği zaman “oturun eşşeoğlu eşekler” derdi. Oysa biz birer genç kız olmuştuk. İlk geldiğinde sözleri çok tuhafıma gitmişti. Ama dersi anlatmaya başladığında çok nazik olurdu. hakkaniyeti sonsuzdu. Mantık, sosyoloji ve felsefe derslerinin üçü birdi o dönemde. Onu o kadar çok görürdük ki hafta içinde ona küfürlerine alıştım zamanla. Onu sevdim, kişiliğine hayran oldum. Bir gün öğrencilerden biri saçma sapan bir soru sormuştu hocamıza. En sevdiği şarkıyı öğrenmek istemişti. “bir gece ansızın gelebilirim” olmuştu cevabı. Onun cevabı beni çok etkilemişti. bu kadar sert küfürbaz bir adamın sözleri bu kadar duygusal olan bir şarkıyı sevmesi beni şaşırtmıştı. İç dünyasında kırılgan olduğuna karar vermiştim. Üniversite sınavını kazanıp ona haber verdiğimde bana klasik bir espri yapmış “hımm demek mezar kazıcısı olacaksın” demişti. Otuz sene sonra adını bildiğim yüzünü hatırladığım hala saygı duyduğum bu adamı aklımın çekmecelerinden birinde hala saklamamın sebebi onun gerçek bir öğretmen olmasıydı. Derste bizim varlığımızı kabul eden varlığını kabul ettirir onu dinlememizi sağlardı. Başlangıçta vasat bir öğrenci olan ben, ona layık bir öğrenci olabilmek için dersine her zamankinden çok fazla çalışmış sınıfın en yüksek notlarını alır olmuştum. Şimdiki yaşımda küfürün doğru yerde kullanıldığında bir cümleyi tamamlayan en güzel duygu anlatımı olduğuna inanıyorum. Dilimde, yazımda çok fazla küfürün olmasının sebebi belki de felsefe hocama olan hayranlığımdan ileri geliyordur.
Saygının kendiliğinden olduğuna inanıyorum. “Ey dostlar bana bakın ben öyle bir kadınım ki bana saygı duymazsanız hata edersiniz” gibi bir söylemde bulunamayacağımı biliyorum. Bunu yazmanın bile komik olduğunun farkındayım. Ama bazen yazmak değil hecelemek bile yeterli olmuyor.
Bir dostum şakada olsa bana güzel bir söz söylemişti. “param olsa ne yazar ki” “ bir estetik cerrahına gidip doktorcum bana biraz karizma katabilir misiniz? diyemem” önce gülmüş sonra düşünmeye başlamıştım. Şaşkın, hayretle gözleri açılmış ,ağızları her an dolacakmış yarı açık cerrah odasında bekleşen kadınlar sürüsünü düşünüp, karizmanın doğuştan olduğuna bir daha emin olmuştum. Genlerimizden gelen özelliklerimizin dışında yaşamımızda duygusal birikimimizle kendimizin oluşturması gereken özellikler vardır. Saygı bunlardan biridir. İçinde büyüdüğümüz ailemiz kendimizi fark ettiğimiz andan itibaren bizi fark eder ve varlığımızı kabul eder. Saçımızı örerken, yemeğimizi bize yedirirken, giyeceğimiz elbiseyi seçerken bizim fikrimizi, beğenimizi ön planda tutarlar. Böylece biz kendimizi önemser, farkına varır ve kendimize saygı duyarız. Kendine saygı duyan insan ise kendine yaraşanı yapma çabasına düşer hayatı boyunca. Ailemiz bizi eleştirirken, neden sonuç ilişkisinden yola çıkar. Cezalandırmak değil yaptığımız hareketin onda yarattığı duygulardan bahseder. İşte o zaman biz her hareketimizin etrafımızda yaratacağı sonuçları düşünürüz. Ceza almak değildir ilk aklımıza gelen, korkumuz sevdiklerimizi üzmek onlara zarar vermektir. Size birini anlatırken, davranışlarının sebebini açıklayarak tanımlar en yakınızdakiler böylece siz gözlemlerinizi eleştirmek adına değil tanımlamak, tanımak adına yapmayı öğrenirsiniz.
Elbet bu davranış şeklide insanın karakterinde olan ama kesinlikle sonradanda öğrenilen davranış biçimleridir.
Bunun için yaşamak, insanlarla konuşmak, paylaşmak gerekir.
Bunca sözden sonra paylaşmam gereken, anlattıkça beni hafifletecek konu ise – belki de enerjimi pazartesiye saklamam gerek- oğlumun saygısızlıktan dolayı pazartesi disipline verilecek olması.
İngilizce öğretmenine saygısızlık ettiği, hakarette bulunduğu için önce sınav kağıdı kopya olarak kabul edildi, sonra sınavdan atıldı. Şimdi disipline gidiyor. Benim öğretemediğim bir eksikliği inansam ki okul verecek buyursunlar disiplin yolu oğluma açık olsun. Benim tuhafıma giden bir öğretmenin bana saygı göstermiyor diye on yedi yaşında bir çocuğu disipline göndermesi. Müdür yardımcısından yardım isteyip oğlumu disiplin etmeye kalkması.
Bu şeye benziyor ben her gün kafa patlatıp pardon ellerimi çatlatıp yazı yazıyorum. Kimse beni kaâle almıyor. Kimse benim yazılarımı okumuyor. Lütfen kime söyleyip ben yazılarımı okutabilirim. Beni beğensinler. Kocam da her gün dövüyor beni. Oğlum ders çalış dediğimde ağzımı yırtıyor. Hiç beni dinlemiyor. Kocama erken gel diyorum. O sabaha karşı geliyor. Çok okunan bir yazar. Kocası tarafından sevilen bir kadın, saygı duyulan, korkulan bir anne olmak istiyorum. Ama beni kimse iplemiyor. Ben kime şikayet edeceğim kendimi.
Burada hata kimde!
Zuhal Ozden
16 Ocak 2010-01-16
Evim
Aslında bugün öfkeliyim ben. Yazının başına oturma nedeni öfkemi bedenimden savuşturmak. Oğlumun öğretmeni ile tutuştuğu seviyesiz kavgayı, seviyeli yazıyla aklımdan silmek. Görünmez bir el ekranda bana başka öğrenci öğretmen sorunlarını gösteriyor şimdi. Yazarken elim titriyor, aklım karışık. Oğlumun okuduğu Doğa Kolejinde “Anne Baba Olmak Seminerine” katılmıştım bir zamanlar. Orada bize çocukların öğretmenlerle ilişkisini, sınıfta ders yapılma şeklini gösteren video kayıtları göstermişlerdi. 10 kişilik sınıflar çocuklar kaykılıp sıralara oturmuş dersi dinliyorlardı. Bazı sınıflarda çocuklardan biri dersi masanın üzerine oturmuş, ayakları oturacağını sıranın üzerinde genç öğretmeni kayıtsızca dinlerken görünüyordu. Bu video görüntülerini anlatan psikolog gururla bize farklı bir eğitim verdiklerini anlatıyordu, hal dili de gururunu yansıtıyordu. En beğendiğim sözü ise “siz veli olarak çocuğunuzun iyi yanlarını ön plana çıkarmalısınız, çocuklarınıza bu yanlarını övgüyle söylemelisiniz. Biz eğitmenler ise onlar eksik yanlarını tamamlamakla görevliyiz” demişti.
Çocuklarının eğitimi konusunda uyguladıkları yönteme ise üzülmem mi sevinmem mi gerektiğine ise karar verememiştim bir türlü.
Ben yaklaşık yirmi sene önce sona eren eğitim hayatımı düşündüğüm zaman, güzel olan günlerimin arkadaşlarımla geçen haytalıklarımız, ve insanı diyaloglar kurduğumuz öğretmenlerimizi hatırlıyorum sevgiyle, içim ısınarak. Ben kız lisesinde okudum. Bir felsefe öğretmenimiz vardı. – yaşıyorsa ömrü uzun olsun, öldü ise Allah rahmet eylesin- Çok yaşlıydı. Sınıfa girdiği zaman “oturun eşşeoğlu eşekler” derdi. Oysa biz birer genç kız olmuştuk. İlk geldiğinde sözleri çok tuhafıma gitmişti. Ama dersi anlatmaya başladığında çok nazik olurdu. hakkaniyeti sonsuzdu. Mantık, sosyoloji ve felsefe derslerinin üçü birdi o dönemde. Onu o kadar çok görürdük ki hafta içinde ona küfürlerine alıştım zamanla. Onu sevdim, kişiliğine hayran oldum. Bir gün öğrencilerden biri saçma sapan bir soru sormuştu hocamıza. En sevdiği şarkıyı öğrenmek istemişti. “bir gece ansızın gelebilirim” olmuştu cevabı. Onun cevabı beni çok etkilemişti. bu kadar sert küfürbaz bir adamın sözleri bu kadar duygusal olan bir şarkıyı sevmesi beni şaşırtmıştı. İç dünyasında kırılgan olduğuna karar vermiştim. Üniversite sınavını kazanıp ona haber verdiğimde bana klasik bir espri yapmış “hımm demek mezar kazıcısı olacaksın” demişti. Otuz sene sonra adını bildiğim yüzünü hatırladığım hala saygı duyduğum bu adamı aklımın çekmecelerinden birinde hala saklamamın sebebi onun gerçek bir öğretmen olmasıydı. Derste bizim varlığımızı kabul eden varlığını kabul ettirir onu dinlememizi sağlardı. Başlangıçta vasat bir öğrenci olan ben, ona layık bir öğrenci olabilmek için dersine her zamankinden çok fazla çalışmış sınıfın en yüksek notlarını alır olmuştum. Şimdiki yaşımda küfürün doğru yerde kullanıldığında bir cümleyi tamamlayan en güzel duygu anlatımı olduğuna inanıyorum. Dilimde, yazımda çok fazla küfürün olmasının sebebi belki de felsefe hocama olan hayranlığımdan ileri geliyordur.
Saygının kendiliğinden olduğuna inanıyorum. “Ey dostlar bana bakın ben öyle bir kadınım ki bana saygı duymazsanız hata edersiniz” gibi bir söylemde bulunamayacağımı biliyorum. Bunu yazmanın bile komik olduğunun farkındayım. Ama bazen yazmak değil hecelemek bile yeterli olmuyor.
Bir dostum şakada olsa bana güzel bir söz söylemişti. “param olsa ne yazar ki” “ bir estetik cerrahına gidip doktorcum bana biraz karizma katabilir misiniz? diyemem” önce gülmüş sonra düşünmeye başlamıştım. Şaşkın, hayretle gözleri açılmış ,ağızları her an dolacakmış yarı açık cerrah odasında bekleşen kadınlar sürüsünü düşünüp, karizmanın doğuştan olduğuna bir daha emin olmuştum. Genlerimizden gelen özelliklerimizin dışında yaşamımızda duygusal birikimimizle kendimizin oluşturması gereken özellikler vardır. Saygı bunlardan biridir. İçinde büyüdüğümüz ailemiz kendimizi fark ettiğimiz andan itibaren bizi fark eder ve varlığımızı kabul eder. Saçımızı örerken, yemeğimizi bize yedirirken, giyeceğimiz elbiseyi seçerken bizim fikrimizi, beğenimizi ön planda tutarlar. Böylece biz kendimizi önemser, farkına varır ve kendimize saygı duyarız. Kendine saygı duyan insan ise kendine yaraşanı yapma çabasına düşer hayatı boyunca. Ailemiz bizi eleştirirken, neden sonuç ilişkisinden yola çıkar. Cezalandırmak değil yaptığımız hareketin onda yarattığı duygulardan bahseder. İşte o zaman biz her hareketimizin etrafımızda yaratacağı sonuçları düşünürüz. Ceza almak değildir ilk aklımıza gelen, korkumuz sevdiklerimizi üzmek onlara zarar vermektir. Size birini anlatırken, davranışlarının sebebini açıklayarak tanımlar en yakınızdakiler böylece siz gözlemlerinizi eleştirmek adına değil tanımlamak, tanımak adına yapmayı öğrenirsiniz.
Elbet bu davranış şeklide insanın karakterinde olan ama kesinlikle sonradanda öğrenilen davranış biçimleridir.
Bunun için yaşamak, insanlarla konuşmak, paylaşmak gerekir.
Bunca sözden sonra paylaşmam gereken, anlattıkça beni hafifletecek konu ise – belki de enerjimi pazartesiye saklamam gerek- oğlumun saygısızlıktan dolayı pazartesi disipline verilecek olması.
İngilizce öğretmenine saygısızlık ettiği, hakarette bulunduğu için önce sınav kağıdı kopya olarak kabul edildi, sonra sınavdan atıldı. Şimdi disipline gidiyor. Benim öğretemediğim bir eksikliği inansam ki okul verecek buyursunlar disiplin yolu oğluma açık olsun. Benim tuhafıma giden bir öğretmenin bana saygı göstermiyor diye on yedi yaşında bir çocuğu disipline göndermesi. Müdür yardımcısından yardım isteyip oğlumu disiplin etmeye kalkması.
Bu şeye benziyor ben her gün kafa patlatıp pardon ellerimi çatlatıp yazı yazıyorum. Kimse beni kaâle almıyor. Kimse benim yazılarımı okumuyor. Lütfen kime söyleyip ben yazılarımı okutabilirim. Beni beğensinler. Kocam da her gün dövüyor beni. Oğlum ders çalış dediğimde ağzımı yırtıyor. Hiç beni dinlemiyor. Kocama erken gel diyorum. O sabaha karşı geliyor. Çok okunan bir yazar. Kocası tarafından sevilen bir kadın, saygı duyulan, korkulan bir anne olmak istiyorum. Ama beni kimse iplemiyor. Ben kime şikayet edeceğim kendimi.
Burada hata kimde!
Zuhal Ozden
16 Ocak 2010-01-16
Evim
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)